Tant’ Gedorie verhuis!

As jy ‘n ou boom moet ontwortel en elders loop inspit, vat dit baie lank voordat die boom weer gevat het.  Maar met baie liefde, aandag en geduld sal dié ook weer blare dra.  Ja, dit was ‘n hartseer dag toe ons moes oppak en trek van die plaas af.  Die grondeis wat nou al vir jare gesloer het, het op die ou einde toe wel deur gegaan, maak nie saak hoe hard ons baklei het nie.

Maar waar heen, Gehasie?  Wat gemaak met die diere?  Jou meubels en die herinneringe wat jy agter los?  Waar gaan ons heen en waar gaan ons weer nes skrop?  Die vrae het my vir nagte laat rond rol.  Vir die kinders was dit maklik, hulle kon weer elders ‘n werk kry, huis koop en weer oor begin.  Vir my en Oompie het dit gevoel of ons wêreld in duie gestort het.  Nee wat, dit was so goed of hulle het ons trek lorrie en al lang bome toe gery.  Party dae het dit ook vir ons gevoel dat dit dalk beter sou wees as die twee van ons net sou kon omval, bene in die lug...

Kyk, vir my gaan hulle nie somer in ‘n aftree oord inboek en verwag ek moet daar inpas, as ek my lewe lank veld en vlaktes om my gehad het nie.  Daardie mure sal my versmoor en ek kan my honde en katte nie saam neem nie.  Ek dink dit was vir my die grootste terugslag.  Die feit dat ek van my hanslammers moes laat slag of aan ander moes verkoop.  My vrugteboorde, waarvan daar nou niks oor is nie, die opstal wat hulle alles van gestroop het... Net die mure staan nog.  Binne ‘n kwessie van ‘n jaar, het die spog plaas verval tot niks!  En wat my nog verder dwars in die krop steek, is dat Jantjie en Sarah ook van die plaas verwilder is.  As daar mense is wat wel die grond kon eis, was dit die Khoi-San en nie die Xhosa of ander stamme nie.  Maar ja, wie is ons om dit te betwis?  Die hof het klaar beslis...

So begin ons soektog na ‘n eie plekkie waar my diertjies ook welkom is en waar ons tenminste naby die kinders en die ander familie is.  Maar toe kom die volgende skok!  Die staat betaal nie.  Ons wag.... Ons bel... Ons baklei... Maar daar’s nie geld nie.  Nou vra ek jou met trane in my grou oë, hoe moet ons ‘n begin maak as ons van onse grond af gesit is en daar is nie ‘n dooie duit om ‘n ander heenkome te bekostig nie?  Die bank-man trek net sy ou maer skouertjies op...

Twee ou swerwers en ‘n swetterjoel troeteldiere.  Dan bly ons ‘n rukkie by die een en dan swerf ons daarheen.  Tot my oudste, Pieterjan, met behulp van familielede en barmhartige Samaritane ‘n ruim woonstelletjie in sy agterplaas ingerig het.  Ek was aan die begin baie skepties, want dit sou beteken dat ons nie net van woning verhuis nie, maar van provinsie ook.

Maar tog het ek op die ou end berusting gevind, al is ek nou nie meer Tant’ Gedorie van Putsonderwater nie, sal my hart en siel altyd deel van daardie geweste bly...